Yaşayan insan hazineleri emsali bu güzide ailenin nezdinde Ordu'nun 1940'lardan bugüne yaşam tarzını,özel ve günlük (kadın,erkek,çocuk) kıyafetlerini, sanatsal bakışını hatıralarla yad eden ekibimiz "Bir zamanlar Ordu"ya fotoğraflarla tanıklık etti.

       Sanat,tarih ve çiçek kokan, kendine özgü hâliyle insanı büyüleyen bu sokağın başını bir abide gibi taşlandıran "Ocak"ve "Sebil" yıkılan bir konaktan kalan son yadigârlardır.Bu tarihî kalıntılar geçen asırlık zamana meydan okuyan duruşları ile unutuluşun hayfında kadirşinaslığın  gölgesini bekler durur. Duvarlarının taşı dahi kalmamış bu yapıdan yalnızca ateşe yer bir ocak,suya yâr bir sebilin hâlâ dimdik durması; hakiki bir ustanın imzasını taşıdığını göstermekle birlikte soy ve ailenin bekâsı "ocak", hayatın ve sonsuzluğun kaynağı "su"yun kültürümüzdeki kutsiyeti açısından da manidârdır.Artık esamesi okunmayan bu hane ve sahibi ile aynı sokağı paylaşan Ayhan Yılmaz'ın ifadesine göre 1900'lü yıllarda uzun bir mimari ile yapılan bu evin sahibi Mustafa Ataoğlu (lakâbı Panik Mustafa)Karadeniz sahilindeki fındık fabrikalarının eleğini yapan bir beyefendidir.Bu meskun mahalde ocağın hemen sağ alt köşesindeki metruk bina da Mustafa Bey'in kızı merhum Habibe Hanım ve eşi merhum Arif Bey'e aittir.

        Kültürün çiçeklenmesi köklerinin gücüne bağlıdır. Kökleri diri tutan can suyu da gençlerdir.Hatırlayış bir vefa; hatırlananlara gösterilen hürmet, verilen kıymet de geleceğe adımlarımızdır.Ordu Olgunlaşma Enstitüsü bu sağlam adımlarla ilerlemenin gurur ve bilinciyle saha çalışmalarına sürdürecektir.